Het was aan het eind van een drukke dag. Een dag waarop regen zorgde voor files op de weg en vertragingen met de treinen. Die zorgden weer voor stress bij de ouders, die in die files en vertraagde treinen zaten. Stress omdat de kinderen opgehaald moesten worden van een feestje en een vriendje.
Zo’n avond waarop het eten op tafel toveren een kleine uitdaging was. En alles natuurlijk veel later dan gepland. Die avond lag de dochterlief al in bed, terwijl vader en zoon, natgeregend de warme maaltijd nuttigden.
Ik liep alvast naar boven om zoonlief op te vangen, alvast de slaapkamer in. En toen, opeens, dat hoge stemmetje van mijn dochter; ‘dankjewel, mama!’. Waarop ik vroeg; ‘waarvoor, lieverd?’. Haar antwoord was simpel en raakte me recht in het hart, net als haar bedankje; ‘omdat je naar boven bent gekomen, want ik vind het niet zo leuk om alleen boven te zijn’.
Klein, wijs meisje. Benoemen wat je denkt en voelt. Maar vooral, uitdrukken dat je oprecht dankbaar bent. Zo mooi! En ik realiseerde mij hoe weinig ik dit zelf doe. Dankjewel zeggen. Zomaar, voor iets wat mij blij maakt. Of om mijn dank voor een gebaar, hoe klein ook, uit te drukken.
Lieve dochter, dankjewel.