Iedereen gaat in het leven zijn of haar eigen weg. Mijn weg ging via Spanje waar ik na de middelbare school een jaar verbleef om de taal te leren. Of eigenlijk, om het leven te leren kennen. Los van ouders, in een vreemd land. Ik vond het geweldig. Natuurlijk heb ik er gefeest, gedanst en gedronken. Maar vooral heb ik er geleerd om mezelf te zijn.
Heerlijk vond ik het om geen onderdeel van iets te zijn. Maar gewoon mijzelf, een Hollandse in Spanje. Ik paste niet in de ‘mal’ van de Spaanse meiden. Groot, blond en ook de taal sprak ik in het begin nauwelijks. Het spreken pikte ik snel op, groot en blond dat bleef ik. Zoveel vrijheid gaf het. En het geluk dat Spanje een land is waar gastvrijheid vanzelfsprekend is. In de winkel was ik ‘princesa’, zelfs als ik een broodje kocht. Een land vol liefde. Authentiek ook. Ook al is er veel uiterlijk vertoon, de emoties zijn direct en puur. Recht uit het hart. Een land met een beladen geschiedenis, net geheelde wonden. Een land van mensen die in verbinding leven met elkaar.
Een paar jaar later keerde ik terug. Niet naar de meseta, het hart van Spanje, maar naar het groene Asturië. Een stuk Spanje, waar je altijd dichtbij de zee bent en tegelijkertijd vlakbij de bergen. Deze combinatie betekent ook: veel neerslag. Daarom is het geen vakantiebestemming voor de massa. Pluspunt is dat het landschap knallend groen is. Ik werd wederom op slag verliefd. Iedere twee weken in het weekend naar de bergen. Regen, mist, het maakte niet uit. Lopen, lopen… ontdekken. Vooral heel veel buiten zijn.
Het leven bracht me daarna weer terug naar Nederland, waar ik een MBA Bedrijfskunde op Nyenrode afrondde en vervolgens als consultant aan de slag ging. Van optimalisatie van bedrijven naar effectiviteit van de mens. Na hectische jaren op de Zuidas, overstap naar zelfstandigheid. Van boeddhisme naar Mindfulness. En… inmiddels weer terug op de Zuidas en de business. Nu als trainer/ coach met Mindfulness als basis. En op één van die stille momenten stelde ik mezelf de vraag; wat wil ik nu doen in dit leven. In het Engels klinkt het beter; ‘the purpose of me’.
Ik heb vaak het idee van een retraite gehad. Een eiland, zand en zon zijn natuurlijk geweldig maar het voelde niet als passend. Voor mij zijn het de bergen die mij in contact brengen met mezelf. Mij laten voelen dat ik leef, in contact met de omgeving. Uitdaging en verstilling, te midden van een altijd veranderende en verrassende omgeving. Terug naar de bergen wilde ik!
Dat uitspreken was één ding, een ticket boeken nummer twee. Vanaf dat moment voelde ik het trekken, een beweging terug naar Spanje. Vanaf het moment dat ik de contouren van de bergen en de zee weer zag, begon er iets in mij te jubelen. Ja, ik mocht er weer zijn!
Die week in de bergen voelde als thuiskomen. Vol in de bergen, omringd door de toppen. Wakker worden en niet weten wat de dag gaat brengen. Vol energie in de ochtend en ook energized na de wandeling. Ook al was het lichaam soms moe van de inspanning, ik voelde me weer helemaal vol van de natuur. Lopen in de bergen is voor mij dé manier om in verbinding te zijn. Lichaam en geest, verbonden en in lijn met elkaar. Bewust de stappen zetten, een pad volgend, de juiste rots kiezen. En voelen hoe mijn adem gaat.
Stil staand op het pad, op een top of een sneeuwveld, ervaar ik de totaliteit van het leven. Zo omvangrijk, zo onderdeel van alles. Een versnelde ademhaling, een windvlaag, de mist verfrissend in mijn gezicht. Lopen en stil zijn. In beweging of zittend op een steen.
Ja, meditatie en bergen bijten elkaar niet. Voor mij sluiten ze juist naadloos op elkaar aan. En het plan om een retraite in de bergen te organiseren begint steeds meer vorm te krijgen.
