Vorige zomer ging het dan echt gebeuren; ik had me ingeschreven voor een stilte retraite van 8 dagen. Als Mindfulness docente heb ik al best wat ervaring opgedaan met mediteren. En voor een opleiding ook 4 uur achter elkaar in stilte geweest. Dat vond ik al best een ding moet ik zeggen. Iets waar ik van tevoren tegenop zag. En 8 dagen in stilte zijn, daar kon ik me niet veel bij voorstellen. ‘Zou ik mijn mond wel kunnen houden?’, ‘zou ik het niet uit willen schreeuwen?’ en ‘wat zou er gebeuren als ik wel wat ging zeggen; zouden daar straffen op staan?’.
Mensen om me heen snapten het ook niet goed. Een reactie was: ‘nou dan moet je wel erg hard gewerkt hebben als je 8 dagen stil wil zijn!’. En eigenlijk kon ik die reacties, dat ongeloof, goed begrijpen. Ik wist het ook niet precies. En eigenlijk was dat ‘niet weten’ wel juist wat me aantrok.
Op de drempel van mijn huis voelde het alsof ik vastgeplakt stond; ‘ik wil dit niet!’ schoot het door mijn hoofd. Ik wilde niet weg bij mijn gezin. Maar ach, mijn kinderen gingen zelf ook een paar dagen op kamp. Zij zouden mij misschien minder missen dan ik hen. Dus stapte ik in de auto op weg naar het station. Wat een zenuwen voelde ik toch…. Gelukkig lag de locatie ergens ver weg in het oosten van het land. Dus de treinreis was lang en zo kon ik rustig wennen aan het idee. Ik zat nou eenmaal toch in die trein en die reed door. Hoeveel gedachten over ‘het spannend vinden’ en ‘niet willen’ ik ook had.
Bewust maakte ik geen contact met de andere mensen. We moesten toch stil zijn de komende tijd en het leek me makkelijker om niet te veel te weten van de anderen. Dat zou het alleen maar lastiger maken dacht ik. En de wens om te praten, contact te maken of te houden, groter. En met deze beslissing ben ik nog steeds blij. Daarnaast had ik het druk genoeg met mijn eigen gedachten van dat moment over de locatie, de begeleiders, het programma…. En de zenuwen kwamen ook weer terug; het begin was wel erg dichtbij nu.
Het onvermijdelijke kringgesprek ter introductie was er ook nu weer. Ik hoorde mezelf zeggen dat ‘ik er veel zin in had’. Ja, dat gevoel was er ook nog. En eigenlijk wilde ik gewoon snel de stilte in. Niet meer praten. Gewoon zitten. En ook dat moment brak aan. We gingen zitten, de ogen gesloten en het was stil.
Toen besefte ik me even hoeveel gedachten er vooraf waren gegaan aan deze stilte. En… dat deze gedachten er ook waren in de stilte. En dat de stilte nog heel wat zou veroorzaken wist ik toen nog niet.